İç Dünyanin En Temel Savaşı: I'm Thinking of Ending Things Filminin Psikanalitik Bakış Açısı ile İncelemesi

Salvador Dali, Spider of the Evening (1940)

İç dünyanın çeşit çeşit buhranının yanı sıra hayatın gündelik akışı içinde insanlar hayat telaşındayken, ara ara dönüp kendi gerçekliklerini gözden geçirdiklerinde pek çok meseleyi fark edebilirler. Kayıplarını, kaybolmuşluklarını, zamanın nasıl da hızla geçtiğini, iç dünyanın, dışarıdaki dünya ile nasıl da tutarlı ve eş zamanlı yürümediğini, hayal kırıklıklarını, beklentilerini.. böyle anlar sanki uykudan yeni uyanmışlık hissi verir. Bazıları için durumu fark etmek sonrası umut duygularını harekete geçirirken, bazıları için ise çökkünlük ve korkuya sebep olabilir, bazıları için ise açılan o pencere acilen kapatılmalı ve bilinen hayata geri dönülmelidir.

Jake’in filmde bir sahnede fark ettiği gibi “İşlerin düzeleceği, hiçbir şey için geç olmadığı, tanrının seni için bir planı olduğu, yaşın önemsiz olduğu, her işte bir hayır olduğu, umudun asla tükenmeyeceği, herkesin aşkı mutlaka bulacağı” inançlarına rağmen uyuşukluk hissi devam eder ama bir gün tüm bunların gerçekleşeceğine dair inanç da tükenmez. Peki ne zamana kadar? Yaş gerçekten önemsiz midir? Filmde de pek çok noktada vurgulandığı gibi, yaşın ilerlemesi veya yaşlanmanın getirdiği bedensel veya zihinsel kayıpların acısı sadece o an yaşanan zorluklarla ilgili değil, geçmişte hayal edilenlerin gerçekleşmemesi için kalan vaktin sınırının da vurgusu yapılmaktadır.

Uyuşukluk hissi tüm bunların yanında neden oluşur? Uyuşma, biraz rüyadaymış gibi, zaman geçmiyormuş gibi, kendiliğinden her şey düzelir ve umut edilene dönüşürmüş gibi hissetmekten kaynaklanabilir. Bir insan kaybolduğunda -kaybolmanın doğası gereği- kaybolmuş olduğunu anlayabilir mi? Yoksa ancak bulunduktan sonra mı geriye dönük bir şekilde kaybolmuş olduğunu anlayabilecektir?

Yazının tamamına https://psikeart.com/tum-sayilar/dergiler/psikesinema/sayi-61-ekosinema/ adresinden ulaşabilirsiniz.